Nazwa polska: szałwia lepka
Nazwa łacińska: Salvia glutinosa L.
Rodzina: Lamiaceae – jasnotowate
Status i ochrona prawna:
Kategoria zagrożenia na Lubelszczyźnie: EN
Ochrona prawna: nie
 |
Morfologia i biologia Wieloletnia roślina zielna, osiągająca wysokość 40-80 cm. Posiada wzniesioną, czworokątną, rozgałęzioną łodygę, w dole najczęściej nagą, w górnej części lepką i gruczołowato owłosioną. Liście nakrzyżległe trójkątnie jajowate, zaostrzone, w nasadzie sercowato-oszczepowate, brzegiem nieregularnie ząbkowane, puszysto owłosione. Dolne liście duże długości 8-16 cm i ogonkach 6-12 cm. Ku górze malejące, aż do siedzących. Kwiaty zebrane po kilka w liczne oddalone od siebie nibyokółki tworzą luźny kwiatostan. Kielich dwuwargowy, lepko owłosiony. Korona żółta z czerwonawą dolną wargą. Owocem jest rozłupnia, rozpadająca się na cztery rozłupki. Kwitnie lipiec – wrzesień.
|
|
Siedlisko Rośnie na glebach świeżych i wilgotnych o odczynie obojętnym i zasadowym, w żyznych lasach liściastych, głownie w buczynach i łęgach. Najczęściej spotykana w cienistych lasach w pobliżu cieków, przy wilgotnych skrajach dróg, w wyższych partiach gór głównie w zbiorowiskach ziołoroślowych. Jest gatunkiem wyróżniającym buczyny karpackiej Dentario glandulosae-Fagetum i ciepłolubnej nawapiennej buczyny pienińskiej Carici albae-Fagetum.
Rozmieszczenie geograficzne Gatunek środkowoeuropejski, występuje w Europie od Półwyspu Iberyjskiego po Kaukaz i Ural, zawleczony do Ameryki Północnej.
Występowanie w Polsce i na Lubelszczyźnie Gatunek w Polsce osiąga północną granicę zasięgu, występuje głównie w Karpatach oraz na Roztoczu, sporadycznie spotykana w Sudetach i na Dolnym Śląsku oraz w dolinie Wisły i Pilicy. Na Lubelszczyźnie występuje przede wszystkim na Roztoczu oraz na pojedynczych stanowiskach w obrębie Wyżyny Lubelskiej.
Liczebność populacji Przepraszamy, trwa aktualizacja informacji.
Zagrożenia i wskazania ochronne Szałwia lepka jest gatunkiem górskim, występującym na Lubelszczyźnie na granicy zasięgu. Zagrożeniem dla jej populacji są zmiany w jej siedliskach. |
 |
Źródła informacji
Dane publikowane:
Leokadia Witkowska-Żuk. 2008, 2012, Atlas roślinności lasów. MULTICO Oficyna Wydawnicza, Warszawa.
