turzyca delikatna

Morfologia i biologia

Bylina (geofit) tworząca kępy i wydająca rozłogi okryte brunatnymi łuskami. Łodygi kwiatowe wzniesione, dorastające 5-20 cm wysokości, u podstawy otoczone liśćmi. Liście jasnozielone, 1-1,5 mm szerokie, krótsze od łodygi. Szczytowy kłos męski równowąski, pod nim 1-3 kuliste kłosy żeńskie. Przysadki jajowate z jasnym brzegiem i zielonym grzbietem, równe pęcherzykom. Pęcherzyki kulisto-jajowate, lśniące, żółto-brunatne z krótkim dzióbkiem.

Siedlisko

Turzyca delikatna rośnie w murawach, na skrajach widnych lasów i zarośli, głównie na glebach zasadowych wytworzonych z piasków ilastych, lessów i glin. Jest gatunkiem charakterystycznym związku Festuco-Stipion.

Rozmieszczenie geograficzne

Gatunek eurosyberyjsko-irano-turański, występuje w środkowej i południowo-wschodniej Europie oraz w południowo-zachodniej Syberii.

Występowanie w Polsce i na Lubelszczyźnie

W Polsce osiąga północną granicę zasięgu, występuje na pojedynczych stanowiskach nad Dolną Odrą, Dolną Wisłą oraz na obszarze Wyżyny Małopolskiej. Na Lubelszczyźnie podawana z okolic doliny Wisły: Kazimierza Dolnego, Męćmierza, Dobrego, Podgórza, Parchatki i Opoki oraz z Wirkowic, Gródka koło Hrubieszowa i Dobużka koło Łaszczowa.

Liczebność populacji

Populacje liczą zaledwie po kilka, kilkanaście osobników.

Zagrożenia i wskazania ochronne

Głównym zagrożeniem dla turzycy delikatnej jest zanikanie jej siedlisk czyli widnych i ciepłych muraw. W celu zachowania gatunku konieczne są zabiegi ochrony czynnej powstrzymujące sukcesję naturalną na murawach kserotermicznych.