Nazwa polska: śniedek baldaszkowaty
Nazwa łacińska: Ornithogalum umbellatum L.
Rodzina: Asparagaceae – szparagowate
Status i ochrona prawna:
Kategoria zagrożenia na Lubelszczyźnie: EN
 |
Morfologia i biologia Bylina cebulowa wysokości 10-30 cm. Łodyga bezlistna, liście odziomkowe wyrastające bezpośrednio z cebuli, 2-6 mm szerokie, rynienkowate, wewnątrz z białą linią, dłuższe od głąbika. Działki okwiatu śnieżnobiałe z zielonym paskiem na zewnętrznej stronie. Kwiaty zebrane w baldachogrono, kwitną w maju. Owoc to odwrotnie jajowata torebka ucięta na szczycie. Śniedek rozmnaża się z nasion lub z cebulek potomnych (Piękoś-Mirkowa, Mirek 2006). W niektóre lata w ogóle nie wytwarza kwiatostanów i bardzo łatwo przeoczyć go w terenie. |
|
Siedlisko Śniedek rośnie w murawach i na łąkach, często zdziczały w sadach, ogrodach i na polach. Na Lubelszczyźnie gatunek obserwowano w murawach kserotermicznych i mezokserotermicznych oraz w zbiorowiskach antropogenicznych, jak przydroża i uprawy rolne.
Rozmieszczenie geograficzne Gatunek o zasięgu śródziemnomorsko-środkowoeuropejskim. Poza Europą spotykany w północnej Afryce (Piękoś-Mirkowa, Mirek 2006).
Występowanie w Polsce i na Lubelszczyźnie W Polsce gatunek rozpowszechniony w niemal całym kraju (Cwener, Sudnik-Wójcikowska 2012). W województwie lubelskim gatunek w ostatnich latach odnaleziony na 2 stanowiskach – w rezerwacie “Skarpa Dobrska” w Małopolskim Przełomie Wisły i na Małym Polesiu koło wsi Nowosiółki Kardynalskie.
Liczebność populacji Na Skarpie Dobrskiej obserwowano nieliczne osobniki śniedka. Koło Nowosiółek Kardynalskich obserwuje się w poszczególnych latach od kilku do kilkuset osobników.
Zagrożenia i wskazania ochronne Najobfitsze stanowisko na Małym Polesiu jest zagrożone przez intensyfikację rolnictwa (część osobników wnika w uprawy) oraz prace drogowe (osobniki rosnące na przydrożach). |
 |
Źródła informacji
Informacje ustne od:
Mykhaylo Chernetskyy
Dane publikowane
Cwener A., Sudnik-Wójcikowska B. 2012. Flora Polski: Rośliny kserotermiczne. Multico Oficyna Wydawnicza.
Piękoś-Mirkowa H., Mirek Z. 2006. Flora Polski. Rośliny Chronione. Multico Oficyna Wydawnicza. Warszawa.
