miłek letni

Morfologia i biologia

Roślina jednoroczna o palowym korzeniu i wysokości do 60 cm. Łodyga pojedyncza, u góry rozgałęziona, naga lub dołem owłosiona. Liście górne siedzące, dolne na krótkich ogonkach, 3-4-krotnie pierzastopodzielne, całobrzegie o bardzo wąskich odcinkach. Na szczycie łodygi wyrasta pojedynczy kwiat o średnicy 2–3,5 cm. Działki kielicha, przylegające do płatków korony, o połowę od nich krótsze. Płatki w liczbie 8-10 ceglasto-czerwone, czasami pomarańczowe, często z czarną plamką u podstawy. Kwiaty o wielu słupkach oraz ciemnofioletowych pręcikach. Owocniki to podłużne niełupki. Kwitnie od maja do czerwca.

Siedlisko

Miłek letni rośnie głównie na ugorach i polach uprawnych, zwłaszcza w uprawach zbóż ozimych, czasami jarych. Preferuje podłoże bogate w węglan wapnia, rędzinowe lub gliniaste. Jest gatunkiem charakterystycznym zespołu Caucalido-Scandicetum.

Rozmieszczenie geograficzne

 W stanie dzikim występuje na większości terenu Europy, w południowozachodniej Azji oraz w północnej oraz w północnej Afryce.

Występowanie w Polsce i na Lubelszczyźnie

W Polsce występuje głównie na południu kraju oraz nad dolną Wisłą i dolną Odrą. Na Lubelszczyźnie podawany z licznych stanowisk, z obszarów Wyżyn Lubelskiej i Wołyńskiej.  Obecnie spotykany co raz rzadziej przede wszystkim na Działach Grabowieckich, Pagórach Chełmskich, Padole Zamojskim. 

Liczebność populacji

Populacje są niewielkie z trendem spadkowym.

Zagrożenia i wskazania ochronne

Miłek letni jest rzadko spotykanym chwastem, liczba jego stanowisk stale się zmniejsza. Spowodowane jest to dużą wrażliwością na herbicydy, a roślina ta rośnie niemal wyłącznie na polach uprawnych.