Nazwa polska: oman szlachtawa
Nazwa łacińska: Inula conyza DC.
Rodzina: Asteraceae – astrowate
Status i ochrona prawna:
Kategoria zagrożenia na Lubelszczyźnie: CR
 |
Morfologia i biologia Dwu- lub wieloletnia roślina o wzniesionej, okrytej krótkim filcem, w górnej części rozgałęzionej łodydze dorastającej do 100 (130) cm wysokości. Liście owalne, odlegle ząbkowane, z wierzchu krótko owłosione, spodem pokryte cienkim filcem. Kwiaty zebrane w koszyczki średnicy do 1 cm tworzące baldachogrono. Zewnętrzne listki okryw koszyczków krótsze od wewnętrznych, szczytami odstające. Kwiaty wewnętrzne brunatnawe. Kwitnienie od lipca do września. Gatunek rozmnaża się z nasion (Cwener, Sudnik-Wójcikowska 2012).
|
|
Siedlisko Rośnie w suchych murawach, zaroślach i widnych lasach. Preferuje stanowiska słoneczne, o glebach zasobnych w węglan wapnia. Jest gatunkiem charakterystycznym ciepłych okrajków z klasy Trifolio-Geranietea sanguinei.
Rozmieszczenie geograficzne Gatunek eurazjatycki, spotykany od Europy po zachodnią Azję oraz w północnej Afryce (Cwener, Sudnik-Wójcikowska 2012).
Występowanie w Polsce i na Lubelszczyźnie W Polsce gatunek występuje w górach, na pogórzu i w pasie wyżyn. W województwie lubelskim podawany z okolic Krasnobrodu, Chełma oraz Lublina. Od kilkunastu lat niepotwierdzony.
Liczebność populacji W 2005 roku na stanowisku w okolicach Krasnobrodu obserwowano kilkanaście roślin.
Zagrożenia i wskazania ochronne Gatunkowi zagraża zanikanie jego siedlisk. W Krasnobrodzie występował na skraju kompleksu wielogatunkowych zarośli z dereniem świdwą i śliwą tarniną. W ostatnich latach powierzchnia niezacienionych muraw i okrajków na stanowisku uległa drastycznemu zmniejszeniu. Niewykluczone, że oman wyginął. |
 |
Źródła informacji
Informacje ustne od:
Wiaczesław Michalczuk
Dane publikowane
Cwener A., Sudnik-Wójcikowska B. 2012. Flora Polski: Rośliny kserotermiczne. Multico Oficyna Wydawnicza.
