Nazwa polska: turzyca zwisła, turzyca ciemnokłosa
Nazwa łacińska: Carex melanostachya M. Bieb. ex Willd.
Rodzina: Cyperaceae – ciborowate, turzycowate
Status i ochrona prawna:
Kategoria zagrożenia na Lubelszczyźnie: RE
Kategoria zagrożenia w Polsce: CR
 |
Morfologia i biologia Luźnokępkowa bylina tworząca długie rozłogi. Ulistnione do połowy łodygi dorastają do 60 cm wysokości. Liście szarozielone, na brzegach szorstkie, do 3,5 mm szerokie. Kłosków 3-7: na szczycie 1-2 kłoski męskie, poniżej 2-3 kłoski żeńskie, dolne na szypułkach. Podsadki długości kwiatostanu, niekiedy z krótką pochwą i pomarszczoną u nasady blaszką. Przysadki krótsze od pęcherzyków, jajowate, ciemnobrązowe z zielonym lub brązowożółtym nerwem środkowym. Pęcherzyki szarobrunatne, kuliste, bruzdkowane, stopniowo zwężające się w dwuzębny dzióbek. |
|
Siedlisko Turzyca ciemnokłosa rośnie na terenach podmokłych, na łąkach i w szuwarach w dolinach rzecznych.
Rozmieszczenie geograficzne Gatunek eurosyberyjsko-irano-turański, występujący w kontynentalnej części Eurazji, od Francji po Chiny.
Występowanie w Polsce i na Lubelszczyźnie W Polsce podawana z południowo-wschodniej części kraju, ostatnio odnaleziona na Mazowszu. Na Lubelszczyźnie występowała w Uroczysku Malinówka koło Sawina i w okolicach Puław, obecnie nie odnaleziona, jednak potrzebne są dalsze badania nad rozmieszczeniem tego gatunku nie tylko na Lubelszczyźnie, ale i w Polsce.
Liczebność populacji
Zagrożenia i wskazania ochronne Turzyca ciemnokłosa wyginęła prawdopodobnie na skutek osuszenia jej siedliska. |
 |
Źródła informacji
Informacja ustna od:
Piotr Sikorski
Dane publikowane:
Zając M., Zając A. 2009. Elementy geograficzne rodzimej flory Polski – The geographical elements of native flora of Poland. Nakładem Pracowni Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki UJ
