Nazwa polska: goździk pyszny
Nazwa łacińska: Dianthus superbus
Rodzina: Caryophyllaceae – goździkowate
Status i ochrona prawna:
Kategoria zagrożenia na Lubelszczyźnie: NT
Kategoria zagrożenia w Polsce: VU
Ochrona prawna: ochrona ścisła
 |
Morfologia i biologia Bylina mierząca 20–60 cm wysokości, z rozgałęzionym, zdrewniałym kłączem. Wzniesiona łodyga rozgałęzia się w górnej części. Liście wąskolancetowate, zrośnięte nasadami po dwa, dolne tępe, górne zaostrzone. Kwiat goździka pysznego może być pojedynczy, ale również zebrany w luźny kwiatostan. Kielich wąskolancentowaty, zielonawy lub różowawy. Płatki korony liliowe, różowe lub białe, głębiej niż do połowy pierzasto postrzępione na wiele wąskich segmentów. Owocem jest jednokomorowa, walcowata, wydłużona torebka, która posiada liczne nasiona o długości 2–3 mm. Kwitnie od czerwca do sierpnia. |
|
Siedlisko Występuje na wilgotnych łąkach, torfowiskach, w miejscach trawiastych, a także na skałach. Preferuje gleby mokre, o zmiennej wilgotności. Rozmieszczenie geograficzne Gatunek euroazjatycki, którego zwarty areał obejmuje głównie Europę Środkową i Wschodnią, od wschodniej Francji poprzez Niemcy, Alpy, Góry Dynarskie, Nizinę Panońską i Środkowoeuropejską, Karpaty aż po Białoruś, płw. Kolski oraz północno-zachodnią część europejskiej Rosji. Poza tym w rozproszeniu obejmuje azjatycką część Rosji, od gór Ural, poprzez południową Syberię, Mandżurię, płw. Koreański i dalej na wschód sięgając wysp Japońskich, wysp Kurylskich i Sachalinu. Pojedyncze stanowiska notowane są także w Finlandii, Pirenejach i wschodnich Chinach. Lokalnie zawleczony do Ameryki Północnej.
Występowanie w Polsce i na Lubelszczyźnie Występuje w rozproszeniu prawie na całym niżu oraz w niższych partiach gór. Na Lubelszczyźnie najwięcej stanowisk jest w całej wschodniej części województwa.
Liczebność populacji Przepraszamy, trwa aktualizacja informacji.
Zagrożenia i wskazania ochronne Zagrożeniem gatunku jest postępująca sukcesja, osuszanie siedlisk (melioracja, spadek wód gruntowych), a także ograniczenie i zaprzestanie użytkowania łąkowo-pasterskiego.
|
 |
Źródła informacji
Dane publikowane:
Piękoś-Mirkowa H., Mirek Z. 2006. Flora Polski. Rośliny Chronione. Multico Oficyna Wydawnicza. Warszawa.
Nawara Zbigniew. 2006, Flora Polski. Rośliny Łąkowe. Multico Oficyna Wydawnicza. Warszawa.
