Nazwa polska: kanianka lnowa
Nazwa łacińska: Cuscuta epilinum WEIHE ex BOENN.
Rodzina: Cuscutaceae – kaniankowate
Status i ochrona prawna:
Kategoria zagrożenia na Lubelszczyźnie: RE
Kategoria zagrożenia w Polsce: RE
Ochrona prawna: nie
Morfologia i biologia
Roczna roślina z pojedynczą lub rozgałęzioną, wzniesioną łodygą osiągającą wysokość do 1 m. Kwiaty o barwie zielonozłotej, tworzą kulisty kwiatostan. Roślina samopylna lub owadopylna. Owocem jest poprzecznie otwierająca się torebka zawierająca zwykle 4 nasiona. Kanianka jest rośliną pasożytniczą. Jeśli siewki nie napotkają rośliny żywicielskiej mogą żyć do 20 dni, a następnie giną. Pasożytuje głównie na lnie. Po zapuszczeniu ssawek do rośliny żywicielskiej korzeń siewki obumiera i kanianka czerpie od rośliny żywicielskiej wszystkie potrzebne jej składniki – substancje organiczne i wodę wraz z solami mineralnymi.
|
Siedlisko Kanianka lnowa występowała głównie na polach lnu.
Rozmieszczenie geograficzne Dawnej gatunek zasiedlał część Europy, Azję Wschodnią, Amerykę Północną i północną część Afryki.
Występowanie w Polsce i na Lubelszczyźnie Dawniej roślina notowana była w uprawach lnu na całym obszarze Polski. Dziś wszędzie uznana za wymarłą.
Liczebność populacji Gatunek uznany za wymarły na terenie woj. lubelskiego.
Przyczyny wyginięcia Główną przyczyną wyginięcia taksonu na terenie Polski jest zaniechanie uprawy lnu, który był głównym żywicielem tego pasożyta. Do wymarcia kanianki przyczyniła się również kompleksowa walka z chwastami przez stosowanie herbicydów i używanie oczyszczonego materiału siewnego. |
 |
Źródła informacji
Informacja ustna od:
Dane publikowane:
Kaźmierczakowa R., Zarzycki K., Mirek Z. (red.) Polska Czerwona księga roślin. Paprotniki i rośliny kwiatowe, IOP PAN Kraków
