Nazwa polska: podrzeń żebrowiec
Nazwa łacińska: Blechnum spicant
Rodzina: Blevhneaceae – podrzeniowate
Status i ochrona prawna:
Kategoria zagrożenia na Lubelszczyźnie: CR
Ochrona prawna: ochrona częściowa
 |
Morfologia i biologia Wieloletnia paproć o kłączu pokrytym czarnymi łuskami. Liście dwupostaciowe tworzą rozetowatą kępę. Liście asymilacyjne o długości do 70 cm i szerokości 7 cm, są ciemnozielone i błyszczące, skórzaste, równowąskolancetowate o zaostrzonym końcu i zaostrzonej nasadzie. Blaszka pojedynczo-pierzasta, złożona z grzebieniasto ustawionych krótkich i tępych listków. Liście zarodnionośne ok. półtora razy dłuższe od liści asymilacyjnych. Wyrastają ze środka rozety, sztywne i wzniesione prosto do góry. Nie są zimotrwałe. |
|
Siedlisko Występuje głównie w lasach górskich, świerkowych, rzadko w olsach i dąbrowach. Rośnie w silnym zacienieniu, na glebach ubogich, torfach, silnie kwaśnych, nie występuje na glebach zasadowych. Jest gatunkiem charakterystyczny górskiego boru jodłowo-świerkowego Abieti-Piceetum.
Rozmieszczenie geograficzne Gatunek cyrkumborealny. Występuje w Europie, Afryce Północnej, na Kaukazie oraz Ameryce Północnej.
Występowanie w Polsce i na Lubelszczyźnie Paproć częsta w Karpatach i Sudetach, liczna na wyżynach. W północno-wschodniej Polsce jest rośliną bardzo rzadką. Na Lubelszczyźnie notowana na Roztoczu, potwierdzona na kilkunastu stanowiskach.
Liczebność populacji Populacje są nieliczne, po kilka, kilkanaście osobników.
Zagrożenia i wskazania ochronne: Gatunek występujący na granicy zasięgu, głównym zagrożeniem są niekorzystne zmiany warunków siedliskowych. |
 |
Źródła informacji
Informacja ustna od:
R. Cymbała
Dane publikowane:
Leokadia Witkowska-Żuk. 2008, 2012, Atlas roślinności lasów. MULTICO Oficyna Wydawnicza, Warszawa.
