storczyk trójzębny

Fot. Piotr Chmielewski

Nazwa polska: storczyk trójzębny

Nazwa łacińska: Orchis tridentata Scop. / Neotinea tridentata (Scop.) Bateman, Pridgeon, Chase

Rodzina: Orchidaceae – storczykowate

 

Status i ochrona prawna:

Kategoria zagrożenia na Lubelszczyźnie: RE

Kategoria zagrożenia w Polsce: CR

Ochrona prawna: ochrona ścisła

Rys. Marta Sapko

Morfologia i biologia

Bulwiasta bylina  podłużnymi, sinozielonymi liśćmi i gęstym, owalnym kwiatostanie. Wysokość pędu do 40 cm. Kwiaty bladoróżowe, purpurowo nakrapiane. Warżka głęboko wcinana, 3-łatkowa. Kwitnienie w maju. Gatunek owadopylny, rozmnaża się przez nasiona (Piękoś-Mirkowa, Mirek 2006).

Siedlisko

Na jedynym polskim stanowisku, storczyk trójzębny rośnie w napiaskowej murawie kserotermicznej zespołu Adonido-Brachypodietum pinnati (Pluciński i in. 2014).

 

Rozmieszczenie geograficzne

Roślina o europejskim zasięgu, spotykana głównie w południowej i południowo-wschodniej części regionu po Kaukaz i Azję Mniejszą (Piękoś-Mirkowa, Mirek 2006).

 

Występowanie w Polsce i na Lubelszczyźnie

W Polsce gatunek do niedawna uważany za wymarły. Odnaleziony został ponownie w 2012 roku na stanowisku zlokalizowanym na Pojezierzu Myśliborskim. Na Lubelszczyźnie podawany był z okolic wsi Kolechowice k. Ostrowa Lubelskiego, gdzie najprawdopodobniej wyginął (Dane ATPOL).

 

Liczebność populacji

Brak danych na temat liczebności storczyka w Kolechowicach. Na jedynym potwierdzonym stanowisku koło Chojny rośnie kilkadziesiąt roślin (Pluciński i in. 2014).

 

Zagrożenia i wskazania ochronne

Gatunek zanika w wyniku zmian w użytkowaniu gruntów oraz czynników naturalnych, jak sukcesja naturalna.

Opracował: Wiaczesław Michalczuk

 

 

Źródła informacji

Informacje ustne od:

Paweł Pluciński

 

Dane publikowane

Piękoś-Mirkowa  H., Mirek Z. 2006. Flora Polski. Rośliny Chronione. Multico Oficyna Wydawnicza. Warszawa.

Pluciński P., Bernacki L., Szeląg Z. 2014. Storczyk trójzębny Orchis tridentata (W:) Kaźmierczakowa R., Zarzycki K., Mirek Z. (red.) Polska Czerwona Księga Roślin. Paprotniki i rośliny kwiatowe. Kraków, s. 779-780.