turówka wonna

 Nazwa polska: turówka wonna

Nazwa łacińska: Hierochloë odorata (L.) P. Beauv.

Rodzina: Poaceae – wiechlinowate 

 

Status i ochrona prawna:

Kategoria zagrożenia na Lubelszczyźnie: EN

Kategoria zagrożenia w Polsce: VU

Ochrona prawna: ochrona częściowa

Rys. Marta Sapko

Morfologia i biologia

Wieloletnia trawa z podziemnymi kłączami, przez co tworzy zwarte łany. Źdźbła dorastają do 60 cm wysokości, okryte pochwami liściowymi. Liście na pędach kwiatostanowych skupione u podstawy źdźbła, dorastające do 4 cm, szorstkie na brzegu. Liście pędów płonnych znacznie dłuższe, do 30 cm, z wierzchu matowe, na stronie spodniej lśniące. Kłoski zebrane w wiechę o faliście pogiętych gałązkach. Kłoski owalne, czerwonobrązowe. Plewki krótko owłosione, na brzegach silnie orzęsione (cecha odróżniająca gatunek od turówki leśnej Hierochloë australis).

Siedlisko

Turówka wonna rośnie na wilgotnych łąkach, w szuwarach, na brzegach rzek, w grądach i borach mieszanych, w zaroślach, ale także na suchych zboczach w murawach kserotermicznych.

 

Rozmieszczenie geograficzne

Gatunek cyrkumborealny, występuje w północnej, środkowej i wschodniej Europie, w Azji i w Ameryce Północnej.

 

Występowanie w Polsce i na Lubelszczyźnie

W Polsce występuje na rozproszonych stanowiskach, głównie na niżu. Na Lubelszczyźnie podawana z Polesia, Roztocza i Niziny Południowopodlaskiej. Obecnie stanowiska nie są potwierdzone.

 

Liczebność populacji

Brak informacji o liczebności populacji.

 

Zagrożenia i wskazania ochronne

Turówce wonnej zagraża osuszanie łąk i zbieranie jej do celów leczniczych i przemysłowych.

Opracował: Wiaczesław Michalczuk

 

Źródła informacji

 

Informacja ustna od:

Dane publikowane:

Zając M., Zając A. 2009. Elementy geograficzne rodzimej flory Polski – The geographical elements of native flora of Poland. Nakładem Pracowni Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki UJ