kłoć wiechowata

Fot. Piotr Chmielewski

Nazwa polska: kłoć wiechowata

Nazwa łacińska: Cladium mariscus (L.) Pohl

Rodzina: Cyperaceae – ciborowate

 

Status i ochrona prawna:

Kategoria zagrożenia na Lubelszczyźnie: VU

Kategoria zagrożenia w Polsce: NT

Ochrona prawna: ochrona ścisła

Rys. Marta Sapko

Morfologia i biologia

Wieloletni, zimozielony gatunek zaliczany do kaulofitów kłączowych. Wysokość pędów do 2-2,5 m. Do organów trwałych kłoci zalicza się zgrubiałe podstawy pędów i kłącza. Kłoć zaopatrzona jest w korzenie przybyszowe, wnikające do 20 cm wgłąb podłoża. Liście długości 1-2 m są ząbkowane na brzegach. Kwiatostany pojawiają się na 3-4-letnich pędach – zawiązują się na nich liczne owoce. Kwitnienie w lipcu-sierpniu. Pędy kłoci żyją do 7 lat (Karcz 2012).

Siedlisko

Na Lubelszczyźnie gatunek głównie szuwarowy, związany z zarastającymi jeziorami w obniżeniach krasowych. Rzadziej występuje w płatach w obrębie łąk trzęślicowych i młak niskoturzycowych.

 

Rozmieszczenie geograficzne

Gatunek suboceaniczny (Karcz 2012).

 

Występowanie w Polsce i na Lubelszczyźnie

W Polsce gatunek spotykany głównie w północnej części kraju. W woj. lubelskim znany z torfowisk północno-wschodniej części regionu, w tym na terenie Poleskiego Parku Narodowego. Wyjątkowo trafia się na Zamojszczyźnie w dolinach rzek Sieniocha i Szyszła.

 

Liczebność populacji

Najobfitsze populacje z okolic Chełma czy Poleskiego Parku Narodowego liczą wiele tysięcy osobników. Najmniejsze zajmują powierzchnię zaledwie kilku arów.

 

Zagrożenia i wskazania ochronne

Obfite populacje gatunku zabezpieczają rezerwaty przyrody, np. “Brzeźno”, “Roskosz”, “Bagno Serebryskie” czy Poleski Park Narodowy. Gatunkowi zagraża obniżanie się lustra wody skutkujące zanikiem zbiorowisk szuwarowych oraz sukcesja zarośli i zadrzewień.

Opracował: Wiaczesław Michalczuk

 

Źródła informacji

Informacje ustne od:

Wiaczesław Michalczuk

Alicja Buczek

 

Dane publikowane

Karcz G. 2012. Osadotwórcza rola kłoci wiechowatej (L.) Pohl. w jeziorach i torfowiskach przy wschodniej granicy jej europejskiego zasięgu. Rozprawa doktorska wykonana w Zakładzie Biogeografii i Paleoekologii pod kierunkiem prof. UAM dr  hab. Krystyny Mileckiej. Poznań.