Nazwa polska: koniczyna długokłosowa
Nazwa łacińska: Trifolium rubens L.
Rodzina: Fabaceae – Bobowate
Status i ochrona prawna:
Kategoria zagrożenia na Lubelszczyźnie: VU
Kategoria zagrożenia w Polsce: PCZL – VU
 |
Morfologia i biologia Bylina wysokości 30-60 cm. Liście podłużnie lancetowate, kwiatostan kłosowy do walcowatego, często podwójny, długości do 9 cm. Gatunek owadopylny, rozmnaża się przez nasiona. Kwitnie w lipcu (Szafer i in. 1986). |
|
Siedlisko Na Lubelszczyźnie rośnie w nawapiennych murawach kserotermicznych ze związku Cirsio-Brachypodion pinnati. Wyjątkowo w dąbrowach świetlistych Potentillo albae-Quercetum.
Rozmieszczenie geograficzne Gatunek europejski, nieobecny jedynie w najbardziej na północ wysuniętych rejonach kontynentu.
Występowanie w Polsce i na Lubelszczyźnie W Polsce gatunek spotykany na rozproszonych stanowiskach głównie w południowej części kraju. W województwie lubelskim dawniej bardziej rozpowszechniony, obecnie występuje na nielicznych stanowiskach na Wyżynie Lubelskiej (Kąty, Chomęciska, Łabunie, Bródek, Wirkowice), Roztoczu (Biała Góra k. Tomaszowa Lubelskiego) (Czarnecka 1994) i na Polesiu Wołyńskim (Kozia Góra).
Liczebność populacji Na poszczególnych stanowiskach obserwuje się od kilkuset kęp do pojedynczych osobników koniczyny.
Zagrożenia i wskazania ochronne Gatunek zanika w wyniku sukcesji naturalnej muraw kserotermicznych oraz grądowienia dąbrów świetlistych wiążące się ze wzrostem ocienienia i wilgotności siedliska. Stanowisku koło Koziej Góry zagraża obcy gatunek inwazyjny – przegorzan kulisty Echinops sphaerocephalus. Stanowisko koło Chomęcisk jest podorywane i zaśmiecane. W ostatnich latach drastycznie spadła liczebność koniczyny (i wielu innych światłożądnych gatunków) w rezerwacie “Łabunie”. Niektóre populacje znajdują się pod ochroną w formie rezerwatów przyrody, użytków ekologicznych lub obszarów sieci Natura2000. Populacja z Koziej Góry zasługuje na ochronę z uwagi na wysokie walory przyrodnicze terenu. Nasiona koniczyny z najbardziej zagrożonych populacji powinny zostać zabezpieczone w bankach nasion. |
 |
Źródła informacji
Anna Cwener
Wiaczesław Michalczuk
Dane publikowane
Czarnecka B. 1994. Zbiorowiska Białej Góry koło Tomaszowa Lubelskiego jako siedlisko rzadkich roślin naczyniowych. Chrońmy Przyr. Ojcz. 50 (2): 16-22.
Szafer W., Kulczyński S., Pawłowski B. 1986. Rośliny Polskie. PWN, Warszawa.
