Nazwa polska: perz siny szczeciniasty
Nazwa łacińska: Elymus hispidus subsp. barbulatus (Schur) Melderis obecnie obowiązująca nazwa Thinopyrum intermedium subsp. intermedium
Rodzina: Poaceae, Gramineae – wiechlinowate, trawy
Status i ochrona prawna:
Kategoria zagrożenia na Lubelszczyźnie: EN
 |
Morfologia i biologia Wysoka, nawet 120 cm, trawa z krótkimi kłączami. Źdźbło sztywne, grube wraz z liśćmi charakterystycznie białawo-niebiesko-zielono zabarwione. Liście płaskie, u szczytu często zwinięte, pochwy liściowe na brzegach orzęsione. Kłos do 25 cm długi, w dolnej części przerywany. Kłoski najczęściej 3-7 kwiatkowe, do 2 cm długości. Plewy krótsze od połowy kłoska, tępe, bezostne, sztywno biało owłosione, co odróżnia podgatunek od gatunku typowego. |
|
Siedlisko Rośnie na suchych, słonecznych zboczach, głównie na podłożu lessowym, w zbiorowiskach z klasy Festuco-Brometea.
Rozmieszczenie geograficzne Gatunek eurosyberyjsko-śródziemnomorsko-irano-turański, naturalnie występujący w Europie i Azji oraz jako gatunek obcy, zawleczony w Ameryce Północnej.
Występowanie w Polsce i na Lubelszczyźnie W Polsce występuje na Wyżynach: Małopolskiej, Lubelskiej i Zachodniowołyńskiej. Na Lubelszczyźnie podawany z nielicznych stanowisk: Drewnik k. Kraśniczyna, Podwysokiego k. Skierbieszowa i Dąbrowy. W ostatnich latach perz siny szczeciniasty stwierdzono w Iłowcu koło Skierbieszowa i w niewielkim, starym kamieniołomie w Chomęciskach Małych. Podgatunek ten może występować częściej, lecz może być nieodróżniany od pospolitszego perzu sinego typowego.
Liczebność populacji Populacje perzu sinego szczeciniastego nie są zbyt liczne, tworzy on zazwyczaj płaty o powierzchni kilku, kilkunastu metrów.
Zagrożenia i wskazania ochronne Perz siny rośnie na siedliskach suchych i słonecznych, na siedliskach żyźniejszych ustępuje miejsca gatunkom bardziej mezofilnym. Zagrożeniem dla niego jest zarastanie i użyźnianie suchych muraw. Dla zachowania gatunku potrzebne jest utrzymanie słonecznych, otwartych siedlisk.
|
 |
Źródła informacji
Informacja ustna od:
Anna Cwener
Dane publikowane:
Zając M., Zając A. 2009. Elementy geograficzne rodzimej flory Polski – The geographical elements of native flora of Poland. Nakładem Pracowni Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki UJ
