Nazwa polska: skrzyp olbrzymi
Nazwa łacińska: Equisetum telmateia
Rodzina: Equisetaceae – skrzypowate
Status i ochrona prawna:
Kategoria zagrożenia na Lubelszczyźnie: CR
Ochrona prawna: nie
 |
Morfologia i biologia Wieloletnia, okazała roślina zielna osiągająca wysokość 150-200 cm. Podziemne kłącze jest mocno rozgałęzione i wnika bardzo głęboko (ok 1m). Z kłącza wyrastają dwa rodzaje pędów. Wczesną wiosną pojawiają się pędy zarodnionośne, a po ich obumarciu płonne. Pierwsze są białawe nierozgałęzione i osiągają wysokość 30-50 cm. Odległości międzywęźlami są krótkie. Na szczycie znajduje się ok 6 cm, pusty w środku kłos zarodnionośny. Po wysianiu zarodników pędy wiosenne obumierają, a pojawiają się okazałe pędy płonne. Ich łodyga jest żółtawa, prążkowana, rozgałęziona. Pochwy liściowe, powstałe ze zrośnięcia liści, długości do 2 cm, przylegające do pędu. Pędy boczne w okółkach, najczęściej nierozgałęzione. Zarodniki dojrzewają i wysiewają się w kwietniu. Jest to największy z krajowych gatunków skrzypów. |
|
Siedlisko Zwykle rośnie w dużych skupieniach, w wilgotnych lasach liściastych i zaroślach. Gatunek umiarkowanie światłolubny, preferujący gleby zasadowe lub obojętne. Gatunek wskaźnikowy starych lasów. Charakterystyczne dla podgórskich łęgów jesionowych Carici remotae-Fraxinetum i lasów łęgowych ze związku Alno-Ulmion.
Rozmieszczenie geograficzne Gatunek cyrkumborealny z przerwami w ciągłości zasięgu. Występuje w północno-zachodniej Afryce, w południowej i środkowej Europie i w zachodniej Azji oraz w zachodniej części Ameryki Północnej.
Występowanie w Polsce i na Lubelszczyźnie Dość częsty w niższych partiach gór i na pogórzu. W pozostałej części kraju rzadki, zwłaszcza we wschodniej Polsce. Na Lubelszczyźnie podawany z nielicznych stanowisk w Puszczy Solskiej, na Roztoczu i w okolicach Puław.
Liczebność populacji Przepraszamy, trwa aktualizacja informacji.
Zagrożenia i wskazania ochronne Skrzyp olbrzymi jest zagrożony poprzez obniżenie poziomu wód gruntowych, niszczenie jego siedlisk podczas regulacji cieków i odwodnieni obszarów źródliskowych. |
 |
Źródła informacji
Informacja ustna od:
Dane publikowane:
Hanna Wójciak. 2003,Porosty, mszaki, paprotniki. MULTICO Oficyna Wydawnicza, Warszawa.
