Nazwa polska: rosiczka długolistna
Nazwa łacińska: Drosera anglica Huds
Rodzina: Droseraceae – rosiczkowate
Status i ochrona prawna:
Kategoria zagrożenia na Lubelszczyźnie: EN
Kategoria zagrożenia w Polsce: EN
Ochrona prawna: ochrona ścisła
 |
Morfologia i biologia Delikatna bylina osiągająca wysokość 5-30 cm. Pod powierzchnią występuje długi pęd z poprzednich lat. Łodyga jest mniej więcej dwukrotnie wyższa od liści zebranych w różyczkę. Blaszka liściowa w kształcie wąskiej łopatki, która zbiega klinowato w ogonek liściowy. Szerokość blaszki 3–5 mm, długość ogonka 4-7 cm. Ponieważ żyje w środowisku ubogim w azot, jego braki uzupełnia owadożernością. Na gruczołach jej liści powstaje lepka substancja wabiąca owady, przypominająca kropelki rosy. Kwiat zbudowany z 6 wolnych płatków korony barwy białej. Na szczycie pędu kwiatonośnego zebrane w gronopodobny kwiatostan. Owoc to jajowata torebka zawierająca liczne i bardzo drobne gęsto brodawkowate nasiona o jajowatym kształcie. Kwitnie od czerwca do sierpnia. |
|
Siedlisko Rośnie na torfowiskach wysokich i przejściowych, gdzie zajmuje najbardziej zagłębione, uwodnione miejsca. Występuje także na wyrobiskach potorfowych, gdzie porasta resztki torfu, oraz na glebach potorfowych. Przystosowana jest do życia w siedliskach o bardzo kwaśnym odczynie pH. Roślina światłolubna, znosząca częściowe zacienienie. Rozmieszczenie geograficzne Występuje w Europie, Azji i Ameryce Północnej.
Występowanie w Polsce i na Lubelszczyźnie W Polsce występuje bardzo rzadko, głównie na niżu. W Karpatach potwierdzono jej występowanie tylko na kilku stanowiskach: w Kotlinie Orawsko-Nowotarskiej (na torfowiskach Puścizna Wielka, Puścizna Rękowiańska i Baligówka), na Działach Orawskich i na Polanie Biały Potok – to ostatnie stanowisko (915 m n.p.m.) jest najwyżej położonym miejscem występowania tej rośliny w Polsce. W woj. lubelskim występuje na terenie Poleskiego Parku Narodowego.
Liczebność populacji Brak danych.
Zagrożenia i wskazania ochronne Głównym źródłem zagrożenia jest osuszanie torfowisk i eutrofizacja związana z wzbogacaniem podłoża w składniki mineralne spływające z pól uprawnych. |
 |
Źródła informacji
Zając A., Zając. M. (eds.). 2001. Distribution Atlas of vascular plants in Poland. Nakładem Pracowni Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków.
Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008.
