Nazwa polska: sit czarny
Nazwa łacińska: Juncus atratus Krock.
Rodzina: Juncaceae – sitowate
Status i ochrona prawna:
Kategoria zagrożenia na Lubelszczyźnie: VU
Kategoria zagrożenia w Polsce: VU
 |
Morfologia i biologia Bylina kłączowa dorastająca do 100-120 cm wysokości. Łodygi szarozielone, ulistnione. Liście podłużnie żeberkowane, 5-9-kątne, niewyraźnie poprzecznie przegradzane. Kwiaty zebrane w główki tworzące luźną wiechę. Listki okwiatu czarnobrunatne, lśniące, zaostrzone, wszystkie długości torebki. Torebka zwężająca się w wyraźny dzióbek. |
|
Siedlisko Rośnie na łąkach i torfowiskach, w miejscach okresowo zalewanych, w dolinach rzek, na brzegach rowów, niekiedy na śródleśnych polanach. Jest gatunkiem charakterystycznym łąk selernicowych ze związku Cnidion dubii.
Rozmieszczenie geograficzne Gatunek eurosyberyjski, występuje w południowo-wschodniej i wschodniej Europie oraz w zachodniej Azji.
Występowanie w Polsce i na Lubelszczyźnie Sit czarny występuje na rozporoszonych stanowiskach niemal w całej Polsce, głównie na nizinach oraz w dolinach górnej Wisły, Sanu i Bugu. Na Lubelszczyźnie podawany z kilkunastu stanowisk. m. in.: z doliny Bugu z okolic Dubienki, Włodawy i Terespola, z Sosnowicy, Urszulina, Świerszczowa, Izbicy, Łopiennika okolic Puław oraz z Roztocza.
Liczebność populacji Brak dokładnych danych na temat wielkości populacji, w większości są one małoliczne.
Zagrożenia i wskazania ochronne Zagrożeniem dla situ czarnego jest przesuszanie łąk spowodowane obniżaniem poziomu wód gruntowych oraz zaniechanie użytkowania bądź zbyt intensywne nawożenie i użytkowanie łąk. |
 |
Źródła informacji
Informacja ustna od:
Dane publikowane:
Załuski T. 2014. Juncus atratus KROCK. Sit czarny. w: Kaźmierczakowa R., Zarzycki K., Mirek Z. (red.) Polska Czerwona księga roślin. Paprotniki i rośliny kwiatowe, IOP PAN Kraków, s. 517-518
Zając M., Zając A. 2009. Elementy geograficzne rodzimej flory Polski – The geographical elements of native flora of Poland. Nakładem Pracowni Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki UJ
