Nazwa polska: starzec błotny
Nazwa łacińska: Senecio congestus (R. BR.) DC., obecnie obowiązująca nazwa: Tephroseris palustris (L.) Rchb.
Rodzina: Asteracae, Compositae – astrowate, złożone
Status i ochrona prawna:
Kategoria zagrożenia na Lubelszczyźnie: EN
Kategoria zagrożenia w Polsce: NT
 |
Morfologia i biologia Roślina dwu lub wieloletnia o łodydze 70-120 cm wysokiej, grubej, pustej w środku, żeberkowanej, jasnozielonej, gęsto ulistnionej, górą rozgałęzionej i pokrytej gruczołowatymi, lepkimi włoskami. Liście łodygowe lancetowate, całobrzegie lub ząbkowane, siedzące, dolne liście różyczkowe głęboko wcinane, zwężone w ogonek, usychające przed kwitnieniem. Kwiaty skupione w koszyczki o średnicy 2-3 cm, zebrane w podbaldach. Kwiaty jasnożółte, brzeżne języczkowate, środkowe rurkowate. Niełupki opatrzone białawym puchem kielichowym złożonym z pojedynczych włosków. |
|
Siedlisko Starzec błotny rośnie w miejscach podmokłych, na zabagnionych łąkach, brzegach wód, w szuwarach z rzędu Phragmitetalia australis.
Rozmieszczenie geograficzne Gatunek cyrkumborealny, występuje w chłodniejszych strefach Europy, Azji i Ameryki Północnej.
Występowanie w Polsce i na Lubelszczyźnie W Polsce spotykany niemal w całym kraju, poza regionem Karpat. Na Lubelszczyźnie podawany z licznych stanowisk w obrębie Wyżyny Lubelskiej, Polesia i Niziny Południowopodlaskiej, obecnie znany z kilku stanowisk.
Liczebność populacji Populacje raczej niezbyt liczne, po kilkanaście, kilkadziesiąt osobników.
Zagrożenia i wskazania ochronne Starzec błotny jest rośliną mało konkurencyjną, preferuje miejsca pozbawione roślinności. Stanowisk ubywa ze względu na zmiany stosunków wodnych oraz zaniechania użytkowania, zwłaszcza wypasu.
|
 |
Źródła informacji
Wiaczesław Michalczuk
Informacja ustna od:
Dane publikowane:
Zając M., Zając A. 2009. Elementy geograficzne rodzimej flory Polski – The geographical elements of native flora of Poland. Nakładem Pracowni Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki UJ
