starzec błotny

Fot. Wiaczesław Michalczuk

Nazwa polska: starzec błotny

Nazwa łacińska: Senecio congestus(R. BR.) DC., obecnie obowiązująca nazwa: Tephroseris palustris (L.) Rchb.

Rodzina: AsteracaeCompositae – astrowate, złożone

 

Status i ochrona prawna:

Kategoria zagrożenia na Lubelszczyźnie: EN

Kategoria zagrożenia w Polsce: NT

Rys. Marta Sapko

Morfologia i biologia

Roślina dwu lub wieloletnia o łodydze 70-120 cm wysokiej, grubej, pustej w środku, żeberkowanej, jasnozielonej, gęsto ulistnionej, górą rozgałęzionej i pokrytej gruczołowatymi, lepkimi włoskami. Liście łodygowe lancetowate, całobrzegie lub ząbkowane, siedzące, dolne liście różyczkowe głęboko wcinane, zwężone w ogonek, usychające przed kwitnieniem. Kwiaty skupione w koszyczki o średnicy 2-3cm, zebrane w podbaldach. Kwiaty jasnożółte, brzeżne języczkowate, środkowe rurkowate. Niełupki opatrzone białawym puchem kielichowym złożonym z pojedynczych włosków.

 

Siedlisko

Starzec błotny rośnie w miejscach podmokłych, na zabagnionych łąkach, brzegach wód.

 

Rozmieszczenie geograficzne

Gatunek cyrkumborealny, występuje w chłodniejszych strefach Europy, Azji i Ameryki Północnej.

 

Występowanie w Polsce i na Lubelszczyźnie

W Polsce spotykany niemal w całym kraju, poza regionem Karpat. Na Lubelszczyźnie podawany z licznych stanowisk w obrębie Wyżyny Lubelskiej, Polesia i Niziny Południowopodlaskiej, obecnie znany z kilku stanowisk.

 

Liczebność populacji

Populacje raczej niezbyt liczne, po kilkanaście, kilkadziesiąt osobników.

 

Zagrożenia i wskazania ochronne

Starzec błotny jest rośliną mało konkurencyjną, preferuje miejsca pozbawione roślinności. Stanowisk ubywa ze względu na zmiany stosunków wodnych oraz zaniechania użytkowania, zwłaszcza wypasu.

 

Źródła informacji

Wiaczesław Michalczuk

Informacja ustna od:

Dane publikowane:

Zając M., Zając A. 2009. Elementy geograficzne rodzimej flory Polski – The geographical elements of native flora of Poland. Nakładem Pracowni Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki UJ