Nazwa polska: widłaczek (widłak) torfowy
Nazwa łacińska: Lycopodiella inundata (L.) HOLUB
Rodzina: Lycopdiaceae – widłakowate
Status i ochrona prawna:
Kategoria zagrożenia na Lubelszczyźnie: EN
Kategoria zagrożenia w Polsce: EN
Kategoria zagrożenia na Świecie: LC
Dyrektywa siedliskowa: tak, załącznik V
Ochrona prawna: ochrona ścisła
 |
Morfologia i biologia Wieloletnia, zimozielona roślina o pełzających pędach długości 2-10 (20) cm. Łodygi widlasto rozgałęzione, przytwierdzone do podłoża licznymi korzeniami, z 1-2 gałązkami bocznymi, unoszącymi się do góry. Liście na łodydze gęste, ułożone skrętolegle, żywo zielone, odstające, równowąsko lancetowate, całobrzegie, tępo zakończone. Kłos pojedynczy, siedzący na szczycie gałązek, długości do 5 cm, złożony z liści zarodnionośnych, które są dłuższe od płonnych i zarodni umiejscowionych w kątach liści. Zarodniki żółte, bardzo liczne, dojrzewają od sierpnia do października. |
|
Siedlisko Najczęściej rośnie na torfowiskach, mokrym piasku na brzegach zbiorników wodnych, na mokrych wrzosowiskach i zabagnionych łąkach. Jest gatunkiem światłolubnym. Charakterystycznym dla związku Rhynchosporion albae.
Rozmieszczenie geograficzne Zwarty obszar jego zasięgu obejmuje większą część Europy i wschodnie obszary Ameryki Północnej, w Europie Wschodniej występuje tylko na rozproszonych i izolowanych stanowiskach po Kaukaz. W Europie Północnej sięga po 67° szerokości geograficznej. Występuje także na Azorach, w Japonii i nad Bajkałem.
Występowanie w Polsce i na Lubelszczyźnie W Polsce występuje tylko na rozproszonych stanowiskach, głównie w paśmie pojezierzy, w dolinie środkowej Warty, na Nizinie Śląskiej, Nizinie Mazowieckiej, Wysoczyźnie Siedleckiej, Polesiu Lubelskim i Roztoczu. Na Lubelszczyźnie podawany z licznych stanowisk z Niziny Południowopodlaskiej, Polesia Zachodniego oraz Roztocza i Kotliny Sandomierskiej.
Liczebność populacji Przepraszamy, trwa aktualizacja informacji.
Zagrożenia i wskazania ochronne Głównymi zagrożeniem jest zmiana warunków siedliskowych: obniżanie się poziomu wody i osuszanie siedlisk podokłych, eutrofizacja sprzyjająca sukcesji i konkurencji innych gatunków roślin, niszczenie torfowisk przez eksploatację torfu. Bywa też zbierany dla celów leczniczych i ozdobnych.
|
 |
Źródła informacji
Informacja ustna od:
Dane publikowane:
Piękoś-Mirkowa H., Mirek Z. 2006. Flora Polski. Rośliny Chronione. Multico Oficyna Wydawnicza. Warszawa.
Hanna Wójciak. 2003,Porosty, mszaki, paprotniki. MULTICO Oficyna Wydawnicza, Warszawa.
