widłaczek (widłak) torfowy

Nazwa polska: widłaczek (widłak) torfowy

Nazwa łacińska: Lycopodiella inundata (L.) HOLUB

Rodzina: Lycopdiaceae  – widłakowate

 

Status i ochrona prawna: 

Kategoria zagrożenia na Lubelszczyźnie: EN

Kategoria zagrożenia w Polsce: EN

Kategoria zagrożenia na Świecie: LC

Dyrektywa siedliskowa: tak, załącznik V

Ochrona prawna: ochrona ścisła

Rys. Marta Sapko

Morfologia i biologia

Wieloletnia, zimozielona roślina o pełzających pędach długości 2-10 (20) cm. Łodygi widlasto rozgałęzione, przytwierdzone do podłoża licznymi korzeniami, z 1-2 gałązkami bocznymi, unoszącymi się do góry. Liście na łodydze gęste, ułożone skrętolegle,  żywo zielone, odstające, równowąsko lancetowate, całobrzegie, tępo zakończone. Kłos pojedynczy, siedzący na szczycie gałązek, długości do 5 cm, złożony z liści zarodnionośnych, które są dłuższe od płonnych i zarodni umiejscowionych w kątach liści. Zarodniki żółte, bardzo liczne, dojrzewają od sierpnia do października.

 

Siedlisko

Najczęściej rośnie na torfowiskach, mokrym piasku na brzegach zbiorników wodnych, na mokrych wrzosowiskach i zabagnionych łąkach. Jest gatunkiem światłolubnym. Charakterystycznym  dla związku Rhynchosporion albae.

 

Rozmieszczenie geograficzne 

Zwarty obszar jego zasięgu obejmuje większą część Europy i wschodnie obszary Ameryki Północnej, w Europie Wschodniej występuje tylko na rozproszonych i izolowanych stanowiskach po Kaukaz. W Europie Północnej sięga po 67° szerokości geograficznej. Występuje także na Azorach, w Japonii i nad Bajkałem.

 

Występowanie w Polsce i na Lubelszczyźnie

W Polsce występuje tylko na rozproszonych stanowiskach, głównie w paśmie pojezierzy, w dolinie środkowej Warty, na Nizinie Śląskiej, Nizinie Mazowieckiej, Wysoczyźnie Siedleckiej, Polesiu Lubelskim i Roztoczu. Na Lubelszczyźnie podawany z licznych stanowisk z Niziny Południowopodlaskiej, Polesia Zachodniego oraz Roztocza i Kotliny Sandomierskiej. 

 

Liczebność populacji 

Przepraszamy, trwa aktualizacja informacji.

 

Zagrożenia i wskazania ochronne

Głównymi zagrożeniem jest zmiana warunków siedliskowych: obniżanie się poziomu wody i osuszanie siedlisk podokłych, eutrofizacja sprzyjająca sukcesji i konkurencji innych gatunków roślin, niszczenie torfowisk przez eksploatację torfu. Bywa też zbierany dla celów leczniczych i ozdobnych.

 

Opracował: Wiaczesław Michalczuk

Źródła informacji

Informacja ustna od:

 

Dane publikowane:

Piękoś-Mirkowa  H., Mirek Z. 2006. Flora Polski. Rośliny Chronione. Multico Oficyna Wydawnicza. Warszawa.

Hanna Wójciak. 2003,Porosty, mszaki, paprotniki. MULTICO Oficyna Wydawnicza, Warszawa.